Ci, co mnie znają, zastanawiają się teraz, co mi się stało, że piszę o tekście, który oficjalnie jest integralną częścią Pisma Świętego. Odpowiadam krótko, że „nic mi się nie stało“. Akurat tak się składa, że tekst ten, a i owszem pochodzi z Biblii, ale jest także przykładem pięknego słowa, które zawsze mnie wzrusza. Odrzucam tu całą ideologię, bo nie o niej chcę tu pisać. Nie ten wpis, nie to miejsce, nie ten czas. Niemniej jednak za moich czasów (jak to brzmi), w szkole, a dokładniej w liceum, omawialiśmy ten utwór i tak jest ze mną od tamtej pory. „Hymn o miłości” Świętego Pawła z Tarsu, Pawła Apostoła, to nic innego jak pieśń pochwalna, która wylicza przymioty miłości. Nie ma co ukrywać, każdy kochał, kocha i będzie kochać. Ubranie w słowa tego uczucia powoduje, że staje się ono nam jeszcze bardziej bliskie i ludzkie. Cały tekst bądź jego fragmenty usłyszymy podczas ślubów. Hymn ten został także pięknie zaśpiewany przez Grzegorza Turnaua w oratorium Jana Kantego Pawluśkiewicza „Nieszpory Ludźmierskie”, zarejestrowane w 1992 roku. Tekst polski jest wszystkim mniej lub bardziej znany, natomiast jak brzmi po włosku? Sami się przekonajcie, czytając go, bądź słuchając. Tekst włoski pochodzi z Pisma Świętego, edycja 2008. (Conferenza Episcopale Italiana). Czytając “Hymn o miłości” po włosku, możecie ćwiczyć…congiuntivo. Tak, tak…nasze stare, dobre, kochane Kondżi. Formy avessi, parlassi, possedessi, conoscessi…i cała reszta to nic innego, jak congiuntivo imperfetto. 1 Corinzi 13, 1-13 Inno alla carità 1Se anche parlassi le lingue degli uomini e degli angeli, ma non avessi la carità, sono come un bronzo che risuona o un cembalo che tintinna. 2 E se avessi il dono della profezia e conoscessi tutti i misteri e tutta la scienza, e possedessi la pienezza della fede così da trasportare le montagne, ma non avessi la carità, non sono nulla. 3 E se anche distribuissi tutte le mie sostanze e dessi il mio corpo per esser bruciato, ma non avessi la carità, niente mi giova. 4 La carità è paziente, è benigna la carità; non è invidiosa la carità, non si vanta, non si gonfia, 5 non manca di rispetto, non cerca il suo interesse, non si adira, non tiene conto del male ricevuto, 6 non gode dell’ingiustizia, ma si compiace della verità. 7 Tutto copre, tutto crede, tutto spera, tutto sopporta. 8 La carità non avrà mai fine. Le profezie scompariranno; il dono delle lingue cesserà e la scienza svanirà. 9 La nostra conoscenza è imperfetta e imperfetta la nostra profezia. 10 Ma quando verrà ciò che è perfetto, quello che è imperfetto scomparirà. 11 Quand’ero bambino, parlavo da bambino, pensavo da bambino, ragionavo da bambino. Ma, divenuto uomo, ciò che era da bambino l’ho abbandonato. 12 Ora vediamo come in uno specchio, in maniera confusa; ma allora vedremo a faccia a faccia. Ora conosco in modo imperfetto, ma allora conoscerò perfettamente, come anch’io sono conosciuto. 13 Queste dunque le tre cose che rimangono: la fede, la speranza e la carità; ma di tutte più grande è la carità!